خاطرات یک «جهان سومی» درست بخاطر ندارم که کلاس سوم دبستان بودم یا چهارم که شنیدن کلمه‌ی «جهان سوم» به دنبال اسم کشورم، برایم

  ورود آقایان ممنوع بعد از مدرنیزه کردن بله گرفتن از عروس‌خانم‌ها و تبدیل «با اجازه بزرگترها بله»، به دکلمه‌سرایی‌هایی مثل «با امید به آینده،

  طعم گس آزادی حالا پروانه آزاد است و به آرزویی که سال‌ها در حسرتش می‌سوخته، رسیده. از این به بعد او مستقل و برای

  مردی با موهای جوگندمی از غروب روز سیزدهم اردیبهشت تا پاسی از همان شب، خانم سعیدی به خاطر شنیدن کلمه «مادر» اشک می‌ریزد. تنها

  تازیانه به طور دقیق نمی‌توانم توضیحی ارائه بدهم که چرا امروز در جست‌وجوی چند و چون نحوه‌ی اجرای احکام مربوط به شلاق بودم، احتمالا

  عرق سگی آرایشگر پیش‌بند را از گردن زن جوانی باز می‌کند که با این مدل موی کوتاه پسرانه به دخترکی کم سن و سال

  اعتماد زرد از روزی که بحث مذاکرات مستقیم و غیرمستقیم شروع شد و شدت گرفت به یکی از عادات قدیمی‌ام برگشتم. عادتی که مدت‌ها فراموشش