زمستان ۶۲ «زمستان ۶۲» بخاطر نثر روان و دلنشین «اسماعیل فصیح» و شعارزده نبودن عاشقانه‌ی جنگ‌زده‌اش و عدم تحمیل عقاید روز آن زمان به

بچه‌های بد «ببندش، زود باش.» این را پسر نوجوانی می‌گوید که با اضطراب در چهارچوب در ایستاده و راهرویی را زیر نظر گرفته است. دختری

    فروشنده مرد چشم دوخته به زن که با رخت مشکی در گوشه‌ای نشسته و با ذوق لباس‌های نوزادی را در ساک کوچکی جمع

      شام آخر جوانکی دهن‌خشک و تلخ، پس از اندکی کلنجار رفتن با قفل در با سروصدا و اکراه، وارد می‌شود و رو

  بخاطر مامان به پسر کوچولو گفته بودند: «مامان رفته پیش خدا» و وقتی او بهانه می‌گرفت و می‌خواست بیشتر بداند، برایش توضیح داده بودند:

  مهمانان ناخوانده یک تکه عکس کوچک سیاه و سفید منگنه شده بر روی چند کاغذ در کنار دستمال سفره‌ای که به شکل قلب تا

    بیست و هفت سالگی «الف.س» همین چند ماه پیش، زیر پوست شهری که در تب و تاب شروع سال جدید به هیجان آمده

  خاطرات یک «جهان سومی» درست بخاطر ندارم که کلاس سوم دبستان بودم یا چهارم که شنیدن کلمه‌ی «جهان سوم» به دنبال اسم کشورم، برایم

  ورود آقایان ممنوع بعد از مدرنیزه کردن بله گرفتن از عروس‌خانم‌ها و تبدیل «با اجازه بزرگترها بله»، به دکلمه‌سرایی‌هایی مثل «با امید به آینده،