نوشته‌های خاک‌برسری سال‌ها قبل در کلاس‌های انجمن سینماگران جوان شرکت می‌کردم و جمله‌ی یکی از اساتیدِ آن دوران، همواره همراهم ماند: «اگر در نشست نقد

  یک قصهء تکراری چندی پیش با دوستم در خیابان، بیچاره‌ای را در جست‌و‌جوی روزی از دستِ مردم دیدیم. به دوستم گفتم این بندگانِ خدا

  ملاقات با ناشناس‌ نمی‌دانم کی علاقه‌ام به بلاینددیت* یا شاید هم هر مزخرفِ مشابه‌اش را، بروز داده بودم که امروز در اینستاگرام با پستی

  خط‌خطی‌های تاریخی گاهی آنقدر پریشان و عصبانی هستم و تکه‌های پازل وجودم به هم ریخته که تقریبا یک عقل‌باخته‌ام. خودِ جنونم. شاید فکر کنید

  خانه پوشالی در گیرودارِ مراسمِ چهلمِ خانمِ خانه، بتول دستمزد سال‌ها خوش‌خدمتی‌اش را از وارثان مرحومه می‌گیرد و در شصت سالگی آواره خانه‌ی کَس