شام آخر جوانکی دهن‌خشک و تلخ، پس از اندکی کلنجار رفتن با قفل در با سروصدا و اکراه، وارد می‌شود و رو

  بخاطر مامان به پسر کوچولو گفته بودند: «مامان رفته پیش خدا» و وقتی او بهانه می‌گرفت و می‌خواست بیشتر بداند، برایش توضیح داده بودند:

  مهمانان ناخوانده یک تکه عکس کوچک سیاه و سفید منگنه شده بر روی چند کاغذ در کنار دستمال سفره‌ای که به شکل قلب تا

    بیست و هفت سالگی «الف.س» همین چند ماه پیش، زیر پوست شهری که در تب و تاب شروع سال جدید به هیجان آمده

  خاطرات یک «جهان سومی» درست بخاطر ندارم که کلاس سوم دبستان بودم یا چهارم که شنیدن کلمه‌ی «جهان سوم» به دنبال اسم کشورم، برایم

  ورود آقایان ممنوع بعد از مدرنیزه کردن بله گرفتن از عروس‌خانم‌ها و تبدیل «با اجازه بزرگترها بله»، به دکلمه‌سرایی‌هایی مثل «با امید به آینده،

  طعم گس آزادی حالا پروانه آزاد است و به آرزویی که سال‌ها در حسرتش می‌سوخته، رسیده. از این به بعد او مستقل و برای

  مردی با موهای جوگندمی از غروب روز سیزدهم اردیبهشت تا پاسی از همان شب، خانم سعیدی به خاطر شنیدن کلمه «مادر» اشک می‌ریزد. تنها