کروموزوم بیست و یک

چند سالی است، بر سر سیاست‌های دولت در مقوله فرزندآوری و تغییرات طرح غربالگری جنین، بحث و جنجال فراوان است. مخالفان رویکردِ جدیدِ دولت، این اقدام را ممنوعیت کامل و در راستای افزایش جمعیت، حتی به بهای از دست رفتن سلامت روحیِ مادران باردار می‌دانند. اما حامیان طرح جدید با تاکید بر عدم ممنوعیت می‌گویند غربالگری فقط از الزام برداشته و به اختیار شده، یعنی انجام آزمایشات تایید کننده سلامت جنین که پیش از این اجباری بود، حال اختیاری است.

بگذریم، صحبتم بر سر تصمیم‌های غلطِ دولت و واکنش‌های بی‌نتیجه مردم نیست، بیشتر توجه‌ام به نوعِ این غربالگری‌های ژنتیک مخصوصا در جهت شناسایی و پالایش جنین‌های دارای سندرم داون است. یک کپی اضافه از کروموزم‌ بیست و یک اگر دیده شود، اتمام بارداری و سقط جنین تایید می‌گردد. داشتن یک کروموزوم‌ بیشتر، ورود ممنوع این دنیا است.

نمی‌دانم تاکنون با کودکان سندرم داون در تماسِ مستقیم بوده‌اید؟ آنها را دیده‌اید که از لحاظ چهره و جسم، همه‌شان شبیه هم‌اند و روحی بی‌نقص از هرگونه بدی و پلیدی دارند؟ کروموزمِ بیست و یکی‌ها، اصلا بد بودن در ذات‌شان نیست. تاکنون یک سندرم داونی دیده‌اید که بدجنس باشد؟ بدخواه باشد؟ بدطینت و حسود باشد؟ از این بچه‌ها معصوم و پاک‌تر نیست، ولی به علت مشکلات ذهنی و جسمی که پس از تولد گریبان خوبیِ وجودشان را می‌گیرد و باعث رنجِ آنها در گذرِ زمان است، ناگزیر حکم تولد ممنوع‌ برای‌شان قانونی صادر می‌شود.

شاید در دو سه صده‌ی آینده بشود کیت‌های غربالگری ساخت که جلوی تولد جنین‌هایی که در آینده قاتل و جانی می‌شوند را گرفت. نان به نرخ روز خورها، فرصت‌طلب‌ها و نامردها را سقط کرد و انداخت. اصلا این بد‌بودن‌ها ژنتیکی است؟ این ریاکاری‌ها، حقه‌بازی‌ها، بی‌وجدانی‌ها، ربطی به کروموزوم‌ها دارد یا اکتسابی است و با غلتیدن در جوِ جامعه این صفات را جذبِ روانِ خود می‌کنیم؟

 طوبا وطن‌خواه